غم انگیز ترین حالت عاشق شدن....

داشتم‌ فکر می کردم به این که این غم انگیز ترین حالت عاشق شدن است.......

عشقی که نیست ولی هست

نیست ولی میشه حس اش کرد...

یه زمانی ذوق بودنت وسط  زندگیمو داشتم ذوق کلی عشق و کلی حال خوب ...رویای یه خونواده کوچولو ...دو سه تا بچه قد و نیم قد...اون قدر روزها گذشت و گذشت و نیومدی که اشتیاقم به احتیاج تبدیل شد.... نیاز داشتم به تو....برای اینکه باشی برای اینکه یه تیکه از پازل زندگیم خالی نمونه برا اینکه آرزوت تو دلم نمونه......برای اینکه زندگیم مث همه خلایق خدا روند طبیعی شو طی کنه......‌اون قدر روزها گذشت و گذشت و نیومدی که یاد گرفتم‌ حتی اگه هیج وقت سهم  من‌ نباشی شاد زندگی کنم و از همه روزای زندگیم‌ لذت ببرم و به آینده فکر نکنم....اما اضطراب پر تکرار حرف مردم و بدتر  از اون‌ فشارهای خونواده و ترس از زخم‌ زبوناشون بیشترین چیزیه که عذابم‌ میده.....

من با نیومدنت به زندگیم کنار میام.....با سرنوشتی که دلخواه من نیست کنار میام.....با آرزوهای بر باد رفته کنار میام.....اما قدرت نشکستن مقابل  حرف ها و زخم زبونای آشنا و غریبه رو ندارم........

اومدنت به زندگیم بهشتی بود که چهارسال منتظرش بودم ولی خدا هیچوقت بهم نبخشید....شاید الان یه کمی زود باشه برای این حجم از ناامیدی....ولی انقدر زمین خوردم و شکستم که  حالا جز حس ترس هیچ حسی تو دلم نیست.....