زمستون سیاه
زمستون سیاه دو روز مونده فقط تا ۹۷ سایه سیاهی شو از سرمون برداره.....اوضاع خیلی وخیمه.....فقط آرزو میکنم عید پیش رو ، اونی نباشه که دیو برامون توصیف میکرد.....عیدی که تصمیم داره برامون به عزا تبدیلش کنه......
یه احساس بی حسی وجودم و پر کرده ، نمیدونم هنوز تو شوکم یا چطوریه که بی هیچ مسکّنی ضربان قلبم تند نمیزنه.....چطوریه که بی خیال بی خیالم؟
نمی دونم این اتفاق در اثر چشم مردم زندگی رو سیاه کرده یا بخاطر ناشکری؟
میدونی؟ من که همیشه عاشق بهار بودم ، از هرچی بهاره متنفرم........از اینکه غریبه و آشنا عکس از خوش گذرونی هاشون بفرستن و شعرای قشنگ بنویسن و ما روان آسیب دیده مون ، زیر بار خشونت خانگی نابود بشه......از همه ی حجم سکوت این خونه واهمه دارم ، سکوتی که هر لحظه ممکنه با صدای فریاد و تهدید شکسته بشه.....نمی دونم وحشت این لحظه ها رو چطوری توصیف کنم...ترس هر لحظه م اینه که یکی از ما جون بده زیر بار اینهنه سختی...
این زمستون سیاه با هیچ بهاری تحویل نمیشه.....
برس به فریادم خدا...کمک کن این لحظه ها تموم شه......
یا فاطمه زهرا ادرکنی
